Ostrzeszów – obóz jeniecki

Obóz dla jeńców podoficerów i szeregowych Stalag XXI A (Schildberg), istniał od września 1939 do marca 1943 r. W początkowym okresie przebywała tam także ludność cywilna (ogółem ok. 12 tys. osób), przywożona z całej Polski, którą razem z jeńcami rozmieszczano w różnych budynkach w mieście (m.in. w byłym internacie księży salezjanów, synagodze, gmachu urzędu skarbowego, oraz miejscowej fabryce mebli). We wrześniu 1939 r. do obozu deportowano m.in. franciszkanów z Niepokalanowa wraz z ojcem Rajmundem (Maksymilianem) Kolbe. Od połowy 1940 r. w obozie więziono jeńców, początkowo wyłącznie polskich oficerów i szeregowych, od końca maja 1940 r. do obozu deportowano jeńców francuskich (m.in. z francuskich wojsk kolonialnych), w sierpniu 1940 r. – jeńców angielskich z korpusu ekspedycyjnego walczącego pod Dunkierką. W grudniu 1940 r. większość jeńców polskich skierowano do innych obozów, w Ostrzeszowie pozostali jeńcy francuscy i angielscy, pod koniec października 1942 r. odnotowano także kilku Jugosłowian. W obozie urządzono szpital rozlokowany w kilku pomieszczeniach na terenie miasta; pracowali w nim także polscy jeńcy – lekarze i sanitariusze. Akcję niesienia pomocy jeńcom rozwinął PCK, a także miejscowa ludność.

Obóz dla jeńców i oficerów – Oflag XXI C (Schildberg), założony jesienią 1943 r. na terenie byłego stalagu XXI A, zlikwidowano w końcu stycznia 1945 r. Przebywali tu oficerowie i ordynansi – jeńcy holenderscy, włoscy, serbscy, radzieccy oraz ok. 1,5 tys. jeńców norweskich.

Anna Ziółkowska