Szczucin – pomnik zamordowanych polskich żołnierzy

We wrześniu 1939 r. cofająca się Armia „Kraków” stoczyła w rejonie Szczucina ciężkie walki ze znacznie silniejszymi oddziałami niemieckimi. Po rozbiciu polskich oddziałów wielu żołnierzy dostało się do niewoli. Kilkudziesięciu jeńców (w tym rannych i chorych) zgromadzono pod strażą w gmachu szczucińskiej szkoły podstawowej. Byli to oficerowie i żołnierze 4 Pułku Strzelców Podhalańskich i 20 Pułku Piechoty. 12 września w budynku doszło do tragedii. Czynnie znieważony polski oficer skorzystał z chwili nieuwagi pilnującego podoficera Wehrmachtu, sięgnął po jego broń i zastrzelił Niemca, po czym popełnił samobójstwo. W odwecie żołnierze 2 Kompanii 126 Baonu Kolejowego Wermachtu ostrzelali szkołę z broni maszynowej, obrzucili ją granatami i podpali. Przy tym nie pozwolono jeńcom na opuszczenie budynku – strzelano do usiłujących wydostać się z płomieni, wyskakujących przez okna. W wyniku tej zbrodni zginęło ok. 70 żołnierzy WP. Ich ciała pochowano we wspólnej mogile na miejscowym cmentarzu.