Wizna – schron (Góra Strękowa) i obelisk pamiątkowy

Wzgórze w pobliżu ujścia Biebrzy do Narwi, 1 km na północ od wsi Kurpiki, 7-10 września 1939 r. było miejscem zaciętych walk o fortyfikacje wzniesione w okolicy miasta Wizna w celu obrony linii Narwi i północnego Podlasia przed niemieckim uderzeniem z Prus Wschodnich. Załoga polska (ok. 720 ludzi, dowódca kpt. Władysław Raginis), stawiała zaciekły opór przeważającym siłom napastnika, od 9 września dowodzonym przez gen. Heinza Guderiana (19 Korpus Pancerny, 10 Dywizja Pancerna, brygada forteczna „Lötzen” podlegające dowództwu Grupy Armii „Północ” – łącznie 30 tys. żołnierzy w I rzucie, wspartych silnym lotnictwem). Bitwa pod Wizną opóźniła o dwa dni zamknięcie przez Niemców okrążenia sił polskich w łuku Bugu, zyskując z racji nieustępliwości obrońców miano „polskich Termopil”. Kapitan Raginis, zmuszony do poddania własnego schronu groźbą rozstrzelania przez Niemców wziętych do niewoli swoich podkomendnych, popełnił samobójstwo. Na wzgórzu ruiny schronu kpt. Raginisa, w pobliżu szosy Wizna–Białystok znajduje się jego grób.