Woldenberg – Oflag II C k. Dobiegniewa

Największy obóz dla polskich oficerów został utworzony w maju 1940 r. kilometr na zachód od miasta o tej nazwie, na terenie tymczasowego stalagu. Tworzyło go 25 murowanych baraków (zbudowanych przez polskich jeńców), podzielonych na część wschodnią i zachodnią, te zaś na bataliony (po tysiąc jeńców), dzielące się z kolei na kompanie (po dwie na barak). Na początku 1945 r. obóz mieścił blisko 6 tys. oficerów (przeważnie niższych stopni) i 700 szeregowców obsługi. Przebywało w nim wielu rezerwistów, z zawodu wykładowców akademickich czy artystów, dlatego obóz słynął z szeroko rozwiniętego życia kulturalnego i naukowego. 25 stycznia 1945 r. Niemcy rozpoczęli ewakuację obozu przed zbliżającą się Armią Czerwoną. Większość oficerów została w rejonie Barlinka uwolniona przez oddziały radzieckie, podobnie jak grupa chorych, pozostawiona w obozie; reszta znalazła się w obozach położonych na zachód od Łaby, gdzie oswobodziły ich wojska aliantów zachodnich.